Rzucanie o ścianę porcelanowymi naczyniami (czynność stereotypowo kojarzona z kobiecymi fanaberiami), które nie tłuką się, stanowi zaprzeczenie prawom fizyki. Mocny, drażniący dźwięk uderzenia i upadku nienaruszonego przedmiotu potęguje poczucie bezsilności i złości. Życiowe doświadczenia uzbrajają w potężną wewnętrzną siłę, niezbędną do przetrwania. Paradoksalnie, wraz z upływem czasu to właśnie ona staje się ciężarem, tworząc pancerz, czyniący kobietę niewidzialną. Refleksja o pragnieniu bycia słabą, o konieczności konfrontacji obranych w przeszłości strategii, które nie sprawdzają się dziś.

Monotonna, wyczerpująca czynność skakania na skakance pozostawia na białej powierzchni nawarstwiające się pręgi - ślady sznura. W momencie odrywania stóp od ziemi podłoga rejestruje każde jego uderzenie. Nieprzyjemne zdarzenia trwale odciskają piętno w psychice. Ich efekty przybierają tu formę „ptaków” gotowych do odlotu. Niepewność i niepokój wzbudza dźwięk, który wcale nie odzwierciedla niewinnej zabawy, a jego źródło tkwi w zupełnie przeciwnym biegunie. To wgląd w przeszłość, refleksja dotycząca korzystania z przywilejów bycia dzieckiem i związanych z tym wyrzutów sumienia w życiu dorosłym.

Dla dziecka o dojrzałości dorosłego człowieka, niezawodnej intuicji i wyimaginowanych nadprzyrodzonych mocach, widok rodzinnego stołu oraz układ znajdujących się na nim przedmiotów staje się bezcennym źródłem poznania. Ślady pozostawione na białym obrusie dostarczają informacji, będących zapisem wydarzeń mających miejsce pod jego nieobecność. Jest to wiedza, która boli, a jednocześnie daje ukojenie, choć w rzeczywistości nic nie zmienia. Jest ona formą uzależnienia.
Ze starych obrusów uszyte zostały halki, rodzaj osobistej bielizny, mającej bliski kontakt z ciałem, niewidocznej dla innych. Ponownie umieszczone na stole, pełnią funkcję nakrycia oraz odzwierciedlają pragnienie bycia w pobliżu, sprawowania kontroli, przejęcia odpowiedzialności. Halki uszyte są na wzrost odpowiadający dziecku, a więc są zbyt małe, by mogła je przywdziać dorosła kobieta.

Stąpanie po spękanym podłożu, przywiązywanie wybranych fragmentów ziemi do podeszwy stóp za pomocą sznurka oraz przemierzanie pewnego odcinka drogi. Procesowi rozpadania się gliny i ponawiania prób chodzenia towarzyszy dźwięk zapożyczony z przestrzeni domowej.

Fragmenty spękanej skorupy ziemi, uniesione lekko ponad jej powierzchnię, zdają się lewitować. Symbolizują proces rekultywacji wyrobiska, który w imię zachowania równowagi powinien nastąpić.

Ślad zębów pozostawiony przez autorkę na obrzeżu naczynia czyni przemysłowe wyroby unikatowymi.