Dla dziecka o dojrzałości dorosłego człowieka, niezawodnej intuicji i wyimaginowanych nadprzyrodzonych mocach, widok rodzinnego stołu oraz układ znajdujących się na nim przedmiotów staje się bezcennym źródłem poznania. Ślady pozostawione na białym obrusie dostarczają informacji, będących zapisem wydarzeń mających miejsce pod jego nieobecność. Jest to wiedza, która boli, a jednocześnie daje ukojenie, choć w rzeczywistości nic nie zmienia. Jest ona formą uzależnienia.
Ze starych obrusów uszyte zostały halki, rodzaj osobistej bielizny, mającej bliski kontakt z ciałem, niewidocznej dla innych. Ponownie umieszczone na stole, pełnią funkcję nakrycia oraz odzwierciedlają pragnienie bycia w pobliżu, sprawowania kontroli, przejęcia odpowiedzialności. Halki uszyte są na wzrost odpowiadający dziecku, a więc są zbyt małe, by mogła je przywdziać dorosła kobieta.

Stąpanie po spękanym podłożu, przywiązywanie wybranych fragmentów ziemi do podeszwy stóp za pomocą sznurka oraz przemierzanie pewnego odcinka drogi. Procesowi rozpadania się gliny i ponawiania prób chodzenia towarzyszy dźwięk zapożyczony z przestrzeni domowej.

Fragmenty spękanej skorupy ziemi, uniesione lekko ponad jej powierzchnię, zdają się lewitować. Symbolizują proces rekultywacji wyrobiska, który w imię zachowania równowagi powinien nastąpić.

Ślad zębów pozostawiony przez autorkę na obrzeżu naczynia czyni przemysłowe wyroby unikatowymi.