Instalacja nawiązuje do kolekcji minerałów Joanneum - Muzeum Historii Naturalnej w Graz, w pobliżu którego praca była prezentowana po raz pierwszy. W obliczu licznych protestów na świecie i ich rozmaitych przejawów, rodzi się pytanie o skuteczność, a także etykę form obywatelskiego (nie)zaangażowania. Mamy do czynienia z całym spektrum postaw – od rzucania kamieniami po wymowne milczenie. Czy aby na pewno jest ono złotem? „Choćbyśmy siedzieli cicho i bez słowa, jak kamienie, wówczas i tak działalibyśmy przez naszą bierność” Jean-Paul Sartre.

Na otwartej przestrzeni zainstalowana została charakterystyczna dla okolicznych zakładów przemysłowych kurtyna, w subtelny sposób przekłamująca wyodrębniony kadr. Praca odnosi się do jednego z największych obecnie zagrożeń społecznych – zjawiska „fake news’ów”. Żyjemy w świecie postprawdy, napędzanej coraz bardziej wyrafinowanymi manipulacjami obrazów, w świecie globalnego kryzysu zaufania.

Projekt społeczny, przeprowadzony w dzielnicy West Bromwich w Birmingham, miał na celu aktywizację lokalnej społeczności, zachęcenie do partycypacji w życiu społecznym i kulturalnym oraz uświadomienie realnych możliwości zmiany najbliższego otoczenia. W trakcie kilkunastu sesji warsztatowych uczestnicy dzielili się skrywanymi dotąd aspiracjami i marzeniami o lepszym świecie – takim, jaki chcielibyśmy widzieć za oknem swego domu. Z powstałych w ten sposób szklanych kwater została zbudowana instalacja. Jest ona wielobarwnym filtrem nałożonym na szarą rzeczywistość.

Kto z nas choć raz w życiu nie odczuł żalu, bo nie przekazał ważnego komunikatu bliskiej osobie? Co sprawia, że tego nie robimy i skąd w nas pewność, że jeszcze nadarzy się ku temu okazja? Dlaczego odwlekamy te sytuacje w czasie? Podróż to doskonały moment na rachunek sumienia i zarazem dość bezpieczna dla tegoż sumienia okoliczność. Było, minęło - myślimy - zrobię to następnym razem. Czy deklaracje te mają odzwierciedlenie w czynach?
Projekt stwarzał rozmówcy szansę powrotu do osoby, z którą pożegnał się przed podróżą, a której nie przekazał ważnej treści. Warunkiem było podjęcie decyzji o zmianie planów i wysiadka na najbliższym przystanku.

Wideo przedstawia aktualny stan miejsca, gdzie zlokalizowany był dawny budynek Muzeum Śląskiego, wzniesiony w latach 1936-39 w Katowicach według projektu Karola Schayera. Otwarcie obiektu dla zwiedzających udaremniła II wojna światowa. W 1940 roku na rozkaz władz hitlerowskich dokonano rozbiórki gmachu. W latach 50. wybudowano tam socrealistyczny biurowiec, istniejący do dziś. Oglądamy go przez filtr – firanę, na której widnieje wizerunek Muzeum Śląskiego.
Firana stanowi granicę pomiędzy światem prywatnym i publicznym. Proces powstawania projektu był przekraczaniem tych granic – przekraczaniem progu domów obcych ludzi (w celu znalezienia właściwego punktu widokowego) oraz granic własnych, aby krok ten uczynić.

Tytuł odnosi się zarówno do cenionej pracy ręcznej, rękodzieła, jak i czynów nacechowanych negatywnie. W obu przypadkach moc sprawczą mają ręce. W Fabryce Automatów Tokarskich każda para rąk jest istotna dla ostatecznego efektu w produkcji. Praca zapewnia zatrudnionym osobom godne życie, jednocześnie skutkuje uszczerbkiem na zdrowiu - niszczy dłonie do tego stopnia, że zacierają się linie papilarne.
W punkcie wydawania narzędzi odwiedzający mieli możliwość wypożyczenia elementów odzieży roboczej (słuchawek i rękawic), w której mogli poruszać się po terenie hali produkcyjnej. Dzięki oddziaływaniu na wiele zmysłów, w opustoszałej przestrzeni ich wyobraźnia rysowała kontury postaci z „rękami pełnymi roboty”. Słuchawki, zamiast wygłuszać, stały się źródłem dźwięku – odgłosów maszyn i wypowiedzi pracowników, dotyczących znaczenia ich rąk. Czas trwania słuchowiska odpowiadał długości przerwy w pracy. Rękawice zostały pozbawione funkcji ochronnej i poprzez umieszczony w ich wnętrzu papier ścierny, sprawiały ból, dyskomfort. Po ich zdjęciu na dłoniach pozostawał srebrny pył, który na długo utrzymywał w pamięci usłyszane historie pracowników fabryki, m. in. o rękach, na których widać rany, blizny, zwyrodnienia, rękach, które potrafią być czułe i delikatne, służą do komunikacji z siłą wyższą, zdradzają przyszłość, czasem „opadają”, innym razem „nie wiadomo, gdzie je włożyć”.

Hug to wielowymiarowy projekt, którego tematem jest problem wykluczenia. Przyczynkiem do rozmów z napotkanymi przypadkowo osobami było otwarte pytanie: Czy i w jaki sposób dotyka Cię problem wykluczenia społecznego? W trakcie udzielania odpowiedzi każdy z pytanych miał możliwość odciśnięcia swojej dłoni w plastycznej porcelanie, która później została wypalona w piecu. Tak powstałe odciski nabrały trwałości i stały się poręczami na jednym z wrocławskich mostów. Przeprawa, z racji wąskiej konstrukcji, zmuszała przechodniów do chwycenia za barierkę – dokonania symbolicznego aktu uścisku i pojednania z wykluczonymi, których nagrane i odtwarzane wypowiedzi można było usłyszeć.

Projekt stanowi niemal niezauważalną interwencję w przestrzeń galerii dopóty, dopóki przemieszczający się goście nie pozostawią na nim śladów swojej obecności. W wyniku użytkowania sterylnych, białych, lśniących płytek podłogowych fragmenty powierzchni tworzące napis ulegają zabrudzeniu, dzięki czemu staje się on widoczny. Brud, uważany za produkt uboczny życia codziennego, staje się niezbędnym elementem do zaistnienia dzieła. Jest ono świadectwem upływającego czasu, wraz z którym zyskuje nową wartość.

Przewrotna sytuacja, w której porcelanowe elementy w kształcie klipsów, oryginalnie służących do zabezpieczania towaru sklepowego przed kradzieżą, same w sobie stały się obiektami pod ochroną – zyskując tym samym status obiektów pożądania. Jednak obowiązujące zasady zachowań w relacji dzieło-odbiorca, uznające dany czyn za wykroczenie lub przyzwolenie, nie do końca były jasne. Donośny charakterystyczny dźwięk, wyzwalany poprzez czujniki ruchu, osaczał i zarazem onieśmielał część osób, ale też nie powstrzymał innych od zawłaszczenia przedmiotów - właściwie do niczego nieprzydatnych, ale przecież naznaczonych galeryjnym blichtrem. Być może troje drzwi do pomieszczenia, zwiększające prawdopodobieństwo przyłapania na gorącym uczynku, paradoksalnie wodziły na pokuszenie. Być może sumienia pozostawały nieskazitelnie czyste. Kradzieże, poza podejrzliwym i oceniającym wzrokiem współobecnych, nie były w żaden sposób egzekwowane. Jednocześnie tłum ułatwiał potencjalne uchylenie się od odpowiedzialności.
Jedna z osób w prywatnej wiadomości przesłała mi zdjęcie swej zdobyczy, opatrując komentarzem: „musiałem”. Kilka osób dobrowolnie przyznało się do „winy”, ale tylko połowa z nich zwróciła łup.